Een mislukte vakantie op de Caraïbische Eilanden

Het begon al slecht. We kregen de koffers niet dicht. Bovendien was de taxi te laat, waardoor we een trein later moesten nemen. Door een defect aan de bovenleiding kwam de trein 2 uur te laat aan. Gelukkig dat we te vroeg waren vertrokken.
We konden nog net het vliegtuig naar de Caraïbische Eilanden pakken.
Eenmaal in de lucht bleek het vliegtuig gekaapt door mensen die het vliegtuig dwongen naar Algerije te vliegen.
We hebben daar ruim 40 uur in de hitte van zo'n 45 graden gestaan zonder eten of drinken.
Toen de kapers waren overmeesterd, vlogen we richting onze vakantiebestemming. Maar op het vliegveld aangekomen, was er geen vervoer naar de boot, behalve een fietstaxi. Deze bracht ons met onze koffers weg, maar wat een pech: hij kreeg twee lekke banden. Gelukkig had hij sterke vloeitjes waarmee hij de banden kon plakken.
Bij de boot aangekomen hadden we een hut onderin, vlakbij de machinekamer. Het water was lauw, wat wel lekker was met douchen. Het zwembad stonk sterk naar de chloor. En de dansavond was alleen voor gehandicapten.
Nadat we enige tijd de haven uit waren gevaren, hoorden we aan een alarmsignaal dat het schip zinkende was. We grepen wat van belang was, pakten een zwemvest en sprongen overboord. Nadat we enige dagen op zee hadden gedreven, werden we opgepakt door de kustwacht.
Het was een genot eindelijk weer eens een normaal mens te ontmoeten. Het roer van de kustwachtboot sloeg los, waardoor we met grote snelheid op de kade botsten. 
Toen ik bijkwam lag ik in het ziekenhuis. Dat wordt een ingrijpende operatie, zei de dokter: een nieuwe neus, twee gebroken armen en benen. Ik zei dat ik goed verzekerd was, maar die dokter zei: 'We werken alleen contant.' Gelukkig had ik een reis- en kredietbrief van de ANWB, dus liep alles nog goed af.

Theo Kleer

Download